PDR Adayının Sıradan Bir Günü Sayı:8

                                                PDR ADAYININ SIRADAN BİR GÜNÜ 

     İnsanın en sevdiği şarkıyı alarm olarak kullanmasının kötü bir fikir olduğunu tekrar anladım. Alarmı üçüncü kez ertelediğim için artık kalkmak zorundayım. Neyse ki staj günlerimde giyeceğim eşyaları önceki geceden hazırlamayı adet edindim. Hızlıca giyinip çıktım evden. Koşar adım yol üstündeki fırına girdim. İki yıldır her sabah hep aynı şeyi aldığım için Serkan ağabey poşetimi hazırladı biz hoşbeş yaparken. Fırından aldığım poğaçaların birini metroda  diğerini ise staj yaptığım okulun kapısından içeri girmeden hemen önce bitirdim. Okulun bahçesinde kimse yoktu. Herkes çoktan derse girmişti. Okulun psikolojik danışmanları için ayrılmış odaya doğru yürürken, okulun yan tarafında üç tane 8. sınıf öğrencisinin bir çocuğu sıkıştırdıklarını fark ettim. Çocuk 10-11 yaşlarında olmalıydı ve korkudan ağlıyor. Onlara doğru yaklaştım. Büyüklerden biri çocuğun elindeki tostu çekip aldı. Bir diğeri çocuğun cebinden parasını almaya çalışıyordu. Adımlarımı onlara doğru hızlandırdım. Beni görünce üçü de kaçtılar. Ürkütmemeye çalışarak çocuğun yanına yaklaştım. Ağlamaktan konuşamıyordu. Önce biraz sakinleşmesini bekledim. İyi niyetle bile olsa yapacağım yanlış bir yaklaşım, konuşma veya davranış çocuğu kötü etkileyebilir. O yüzden artık güvende olduğuna dair telkinler verip onu rehberlik servisine götürdüm. O odada beklerken ben odanın hemen dışında hocama gördüklerimi anlattım. Hocam çocukla yalnız görüşmek istedi ve bana gidebileceğimi söyledi. Bundan sonrası benim yeterliliğimin dışında kalıyor.

    Stajdan çıktıktan sonra Bornova’ya dönmek yerine Konak’ta kalmayı tercih ediyorum. Deniz kenarında yürürken çevrem çok kalabalık. Yanımdan geçen bir çift dikkatimi çekiyor. Seksenlerinde olmalılar, kol kola sohbet ederek geçiyorlar. Bir baba pusetteki çocuğuna mamasını yediriyor. Bir arkadaş grubu neşeli bir sohbetin içinde. Bir banka oturuyorum. Bisikletli bir adam peşinden koşan çocuğu görünce duruyor. Çocuğu az önce melodika çalıp para kazanmaya çalışırken görmüştüm. Adam çocuğa binmek isteyip istemediğini soruyor. Çocuk biraz mahcup sürmeyi bilmediğini sadece çok beğendiğini söylüyor. Adam “Öğrenmek ister misin?” diye sorunca çocuğun gözleri parlıyor. Çocuğu bisiklete bindiriyor. Tane tane ne yapması gerektiğini anlatıyor. Düşmesin diye tutuyor bir taraftan. Uzun süre onları izliyorum. Sonra sabah staj okulumda yaşadıklarım aklıma geliyor. İki çocuğu da kafamda karşılaştırmaya başlıyorum. İkisi de masum ikisi de yardıma muhtaç. Ancak biri merhametli bir biriyle karşılaşmış, diğeri ise acımasız yaşıtlarıyla. O çocukların da bir suçu olmadığını düşünüyorum esasen. Çünkü bir insanı merhametli yapan ona verilen eğitimdir. Ailenin eğitimi, okulun eğitimi gibi...

 Aklıma şu an geldi ben de bir eğitimciyim ve dünyanın tüm çocuklarını yetiştirme imkanım olmasa da bir kısmının hayatına ben de dokunacağım. Evet şimdi karar verdim. Göreve ilk başladığım andan emekli olana kadar en büyük hedefim şu olacak, “merhametli olmayı öğretmek.” Bu kararı aldım ve şimdi daha çok mutluyum. Bu mutlulukla eve dönerken dünyayı güzelleştirmenin ne kadar kolay olduğunu düşünüyorum. İyi ki de çocuklara dokunabileceğim bir mesleği seçmişim.

Rabia nur Ağar
Ayşe Tansık